Suche
Mein Konto
Kom je naar het graf? Levend en toch dood gemeld: een ongelooflijk lot!
Leer meer over de verbazingwekkende levensverhalen van Gerhard Löckler en hedendaagse getuigen van de Tweede Wereldoorlog, evenals de moderne lessen die uit conflicten zijn geleerd.
Kom je naar het graf? Levend en toch dood gemeld: een ongelooflijk lot!
Een bijzonder hoofdstuk in de herinneringscultuur rond het einde van de Tweede Wereldoorlog wordt vaak over het hoofd gezien. Wat gebeurt er bijvoorbeeld als iemand dood wordt gemeld en levendiger dan ooit de deur uit komt? De Beierse Gerhard Löckler maakte deze uiterst bizarre situatie mee toen hij in 1955 over zijn eigen begraafplaats liep zonder te weten dat hij al begraven lag. Tijdens een rondleiding op de begraafplaats vroeg hij de conciërge om zijn eigen graf te bekijken. De man was zo verrast toen Löckler zijn identiteitsbewijs presenteerde en duidelijk maakte: “Ik leef nog!” Koerierrapporten over het feit dat Löckler niet de enige was; Anderen, zoals Richard Retzer en Josef Lautner, werden ook getroffen door de berichten over hun dood. Terwijl Lautner in 1996 stierf, vierde Retzer in 2025 zijn 96e verjaardag.
Deze verhalen herinneren ons aan de soms bizarre manieren waarop de geschiedenis vaak wordt verteld. De lessen uit de Tweede Wereldoorlog spelen ongetwijfeld een belangrijke rol in onze herinneringscultuur, waarbij begrip en betrokkenheid bij de gebeurtenissen van 1945 vandaag de dag meer dan ooit nodig zijn. In de dialoog tussen Elisabeth Luft en politicoloog Herfried Münkler wordt dat duidelijk
Het begrip van oorlog en vrede is door de jaren heen veranderd. De herinnering aan de oorlog is verdeeld in verschillende fasen: van de aanvankelijke perceptie als een nederlaag tot een gedifferentieerde beschouwing van de historische verantwoordelijkheid. Goethe benadrukt dat een levende herinneringscultuur mensen ook moet aanmoedigen kritisch na te denken over de rol van hun voorouders.
De uitdagingen van het geheugen
Maar hoe zit het vandaag de dag met het geheugen? De jongere generaties hebben vaak geen directe connectie meer met de oorlogsgebeurtenissen. Het onderwerp is niet meer zo actueel, en het citaat ‘Nooit meer oorlog’ wordt soms zelfs gebruikt om pro-Russische standpunten te legitimeren. Münkler wijst erop dat de discussie over de oorlog en de conclusies ervan niet stil kan staan. De kwesties die uit de oorlog voortvloeien, moeten regelmatig worden besproken. Wat gebeurt er als vrede als vanzelfsprekend wordt beschouwd? Goethe waarschuwt dat zonder een intensief onderzoek van de geschiedenis en de lessen daaruit nieuwe conflicten dreigen.
Een ander belangrijk aspect waarmee rekening moet worden gehouden, is de twijfelachtige rol van Duitsland in de mondiale herdenkingscultuur. Er worden momenteel vraagtekens gezet bij de betekenis die aan herinneringsculturen wordt toegekend. Politieke leiders, zoals Kretschmann, uiten hun zorgen over de verreikende pacifistische benaderingen. Dit roept de vraag op of het misschien tijd is om de eigen wortels meer in vraag te stellen en niet slechts het ene of het andere standpunt te bepleiten.
Kortom, de geschiedenis is een levend discours dat niet mag worden verwaarloosd. De ervaringen die mensen als Löckler hebben meegemaakt zijn niet alleen bizar, ze herinneren ons er ook aan dat het leven vaak onvoorspelbare wendingen neemt. Bovendien mag de herinnering aan het einde van de oorlog niet vergeten worden. Elke dag dat we de lessen van de geschiedenis vergeten, is immers een stap achteruit. koerier En Goethe gebruiken hun rapporten om licht te werpen op dit omstreden discours.