Herbert Sedlmeier: Een leven van inclusiviteit en solidariteit eindigt tragisch

Herbert Sedlmeier: Een leven van inclusiviteit en solidariteit eindigt tragisch

Een man die zijn leven wijdde aan inclusie is overleden: Herbert Sedlmeier overleed op 68-jarige leeftijd. Als gemeenteraadslid en maatschappelijk ambtenaar in Germering voerde hij decennialang campagne voor mensen met een beperking. Geboren in 1957 met een genetisch defect dat bekend staat als de ziekte van broze botten, was ‘inclusie’ een onbekend concept in zijn jeugd. In een tijd dat hij werd afgewezen door schoolautoriteiten en zorgverzekeraars, was het zijn broer Georg die hem leerde lezen, schrijven en rekenen.

Wat vooral opmerkelijk is, is dat Herbert na een toelatingstest werd toegelaten tot de eerste klas en zelfs later werd overgeplaatst naar de derde klas. Zijn carrière leek aanvankelijk een uitdaging, maar hij overwon alle hindernissen en verliet de school met zijn middelbare schooldiploma om zich aan te sluiten bij het stadsbestuur van Germering. Hij heeft bijna 40 jaar op verschillende kantoren gewerkt, vooral op de bureaus voor jeugd, gezin en welzijn. Daarnaast vervulde hij de functie van voorzitter van de ondernemingsraad en vertegenwoordiger gehandicapten voor het district. Sedlmeier was een stem van de rede en voerde onvermoeibaar campagne voor toegankelijkheid en de belangen van zijn medemensen.

Een man van betrokkenheid

Hij vertegenwoordigt de CSU sinds 1996 in de gemeenteraad, maar is niet van plan zich opnieuw kandidaat te stellen. Naast zijn politieke activiteiten was hij ook actief op cultureel gebied en leidde hij het boerenpodium Unterpfaffenhofen, waar hij theatervoorstellingen en het Germeringer Strong Beer Festival organiseerde. De persoon achter de politicus woonde zelfstandig in een eigen appartement en reisde veel, wat zijn levensvreugde en openheid weerspiegelt. Tragisch genoeg stierf hij als gevolg van een ongeval, dat velen in Germering diep trof.

Tegen de achtergrond van dit persoonlijke verhaal is het belangrijk om te kijken naar de algemene situatie van mensen met een handicap in Duitsland. Eind 2023 woonden er in Duitsland ongeveer 7,9 miljoen mensen met ernstige beperkingen, wat overeenkomt met bijna 10% van de bevolking. Ondanks juridische vooruitgang, zoals het VN-Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap, waarin wordt opgeroepen tot gelijke rechten, is er nog steeds een enorme inhaalslag te maken op het gebied van inclusie. De obstakels in het dagelijks leven zijn gevarieerd: van een gebrek aan toegankelijkheid op scholen tot de arbeidsmarkt en culturele evenementen, er moeten talloze hindernissen worden overwonnen. Volgens een Forsa-enquête gelooft ruim 60% van de leraren in de noodzaak van inclusie, maar slechts 30% denkt dat dit praktisch is.

De weg naar inclusie

De huidige situatie maakt duidelijk dat veel barrières niet voortkomen uit individuele beperkingen, maar uit sociale omstandigheden. Uit het overzicht van inclusie blijkt dat ook de arbeidsparticipatie van mensen met een beperking verschilt van 53% in 2017 naar 81% voor mensen zonder beperking. Hoewel er overheidsfinanciering is voor professionele inclusie, is de uitvoering vaak ingewikkeld en wordt deze gekenmerkt door een gebrek aan personeel en middelen. Dit wordt versterkt door het feit dat de toegang tot culturele evenementen en artistieke beroepen vaak beperkt is voor mensen met een handicap.

In deze context wordt opgeroepen om meer wettelijke verplichtingen op te leggen aan de particuliere sector met betrekking tot toegankelijkheid. De ontwikkelingen op het gebied van het gehandicaptenbeleid moeten voortdurend worden bevorderd om het politieke mandaat van sociale participatie te vervullen en discriminatie te bestrijden. Het grote aantal mensen dat afhankelijk is van integratiehulp – in 2023 waren dat er meer dan een miljoen – toont aan dat er dringend behoefte is aan alomvattende sociale inclusie.

Het leven en de inzet van Herbert Sedlmeier zijn niet alleen een voorbeeld van persoonlijk engagement op het gebied van inclusie, maar ook een dringende oproep om de uitdagingen waarmee mensen met een beperking worden geconfronteerd niet uit het oog te verliezen. Zijn inspanningen zullen niet alleen in Germering herinnerd worden, maar ook ver daarbuiten. ‘Een leven vol inclusiviteit’ was niet alleen zijn motto, maar ook zijn doel.